Ég er ekki lengur ég sjálf

Ég er ekki lengur ég sjálf

Allt inn í mér vill ađ ég haldi því fyrir sjálfa mig, því ég skammast mín fyrir þessi orđ

En ég get þađ ekki lengur

Þađ er tími til komin ađ vera samkvæm sjálfri mér

Ég byrjađi ađ blogga međ þađ í huga ađ orđin mín gætu hjálpađ einhverjum öđrum ađ komast aftur til sín

Því ég var byrjuđ ađ sættast viđ sjálfa mig eins og ég er og sá þvílíkan mun á sjálfri mér

Ég mun aldrei taka þađ frá sjálfri mér

En varnarmynstrin sitja fast í undirmeđvitund og veggirnir byrjuđu ađ koma upp aftur

Veggirnir sem segja mér ađ ég sé ekki nóg, mistök, gölluđ, ađ þađ sé eitthvađ „ađ“ mér

Varnarviđbrögđin taka viđ og reyna ađ fela þađ hvernig mér líđur þegar mér líđur sem verst

Hrædd viđ hvađ öđrum gæti fundist um mig

Hvađ muni gerast þegar ég er ekki fullkomlega til stađar

Þegar brosiđ fer

Þegar hláturinn þagnar

Þegar ég get ekki talađ

Svarađ fyrir mig

Sagt hvađ mér finnst

Gefiđ neitt frá mér nema þvingađ bros og kinkađ kolli

Þegar ég missi röddina mína

Reyni bara ađ komast í gegnum samtaliđ án þess ađ fólk sjái ađ ég er ekki lengur á stađnum

Lömuđ af ótta eđa skömm

Reyni stöđugt ađ bæta upp fyrir þađ eđa afsaka mig fyrir ađ líđa þannig

Hrædd viđ ađ ég verđi ekki nóg án þess ađ vera međ varnarveggina uppi, án þess ađ biđjast afsökunar eđa reyna ađ finna fljótustu leiđina til þess ađ ég geti brosađ á ný, fyrir fólkiđ í kringum mig, því ég vil ekki valda fólki áhyggjum

En ég er ekki ég sjálf

Ég einangra mig þegar mér líđur ekki vel því ég tel mig ekki nógu góđa, líđa nógu vel til þess ađ færa einhverjum eitthvađ uppbyggilegt međ minni nærveru

Gef mér ekki leyfi til þess ađ vera ef ég er viss um ađ ég get ekki faliđ sársaukafullar tilfinningar því ég vil ekki valda neinum óþægindum

Tel mig bara mega taka pláss í þessum heimi svo lengi sem ég biđst afsökunar á því ef mér líđur ekki vel og ef ég hef ekkert ađ gefa nema nærveru, ekkert uppbyggilegt eđa hjálplegt

Stöđugt ađ reyna ađ útskýra afhverju ég er eins og ég er, því ég skammast mín svo fyrir þađ hver ég er og hvernig mèr líđur

Ég verđ aldrei sjálfri mér nóg međ því ađ reyna ađ bæta upp fyrir þađ ađ líđa illa

Ég hef áđur talađ um ađ þađ ađ dæma eđa reyna ađ breyta sársaukafullum tilfinningum þjónar mér ekki

En mér yfirsást líka hvernig ég var ađ reyna ađ bæta upp fyrir þær tilfinningar og biđjast afsökunar á þeim, einungis nærveru án nokkurra gjörđa

Ég leyfđi tilfinningunni ađ koma, var hjá henni, fór í gegnum hana án þess ađ reyna ađ breyta henni eđa dæma

En bađst svo afsökunar

Fannst ég skulda „betri“ tilfinningar, betri nærveru

En þannig er ég ekki ađ leyfa mér ađ vera nóg

Þannig er ég ekki ađ leyfa mér ađ vera ég sjálf

Ég er ađ kafna, kæfa mig, berjast á móti því ađ komast aftur til mín

Því ég er of hrædd viđ ađ leggja niđur varnirnar

Ég hef hlutgert sjálfa mig

Stöđugt labbandi á eggjaskurnum

Ríf mig í tætlur fyrir ađ vera ekki nógu góđ

Ef ég er ekki nógu glöđ reyni ég ađ bæta upp fyrir þađ og afsaka þađ

Ef ég græt of mikiđ reyni ég ađ bæta upp fyrir þađ og afsaka þađ

Allt sem ég geri, ef þađ er ekki nógu hjálplegt þá reyni ég ađ bæta upp fyrir þađ og afsaka þađ

Ég fór ađ vinna, fegin því ađ geta loksins laggt mitt af mörkum og gengiđ í burtu frá skömminni sem ég upplifđi fyrir ađ geta ekki unniđ

Þađ gekk vel þar til ég rakst á vegg og hrundi niđur í vanlíđan

Og hringrásin hélt áfram

Ég reyndi ađ bæta upp fyrir ađ vera í vanlíđan

Afsaka mig fyrir ađ vera í vanlíđan

Æfđi mig ađ leyfa henni ađ vera en fannst þađ ekki vera nóg

Mér fannst ég skulda heiminum ađ líđa betur

Svo ég reyndi ađ halda áfram eins og ég var ađ gera

En röddin aftast í hausnum á mér hélt áfram ađ segja mér ađ ég væri mistök og allt ljótt sem hún hefđi getađ sagt um mig

Og afþví ađ ég var í svo mikilli vanlíđan þá trúđi ég henni

Hrundi niđur

Fór sjálf upp á bráđamóttöku geđdeildar og sagđi upp vinnunni

Þađ var eitt þađ erfiđasta sem ég hef þurft ađ gera. Ađ horfast í augu viđ ađ ég gat ekki haldiđ svona àfram.

Ađ ég þurfti meiri hjálp en ég gat gefiđ sjálfri mér og međ þeim úrræđum sem ég hafđi

Ég hef ekki viljađ skrifa mikiđ upp á síđkastiđ

Því mér fannst ég ekki lengur geta sagt ađ ég væri í bata

En bati er ferđalagiđ, þađ er ekki lína sem ég stíg yfir

Og ef ég ætla ađ leyfa fólki ađ fylgjast međ minni batasögu þá get ég ekki bara sagt eina hliđ, reynt ađ fela sársaukann sem þetta felur í sér, allt þađ sem er ekki „fullkomiđ“

En í fullri einlægni eru þetta mynstur sem ég þarf hægt og rólega ađ brjóta niđur, því þau eru ađ valda mér gríđarlegum sársauka

Ég þarf ađ læra ađ leyfa mér ađ vera eins og ég er hvert augnablik, án þess ađ finnast ég knúin til ađ bæta upp fyrir þađ, afsaka þađ, dæma þađ, útskýra þađ, deifa þađ

Þađ er leiđin sem ég þarf ađ fara

Horfast í augun á skömminni sem kemur ekki frá mér, en ég upplifi hana samt sem áđur og  hef veriđ ađ forđast hana eins og ég get.

Međ æfingu, þá vonandi læri ég ađ forđast hana ekki lengur.

Þá vonandi leyfi ég mér bara ađ vera ég, alveg eins og ég er, hvert augnablik.

 

– karen